به گزارش پایگاه خبری عصر قزوین، مکه، قلب تپنده جهان اسلام، همواره نماد وحدت، آرامش و معنویت بوده است. در چنین مکان مقدسی، انتظار می‌رود که سخنان و رفتارها، تجلی خرد و تقوا باشد. اما متأسفانه، مواضع اخیر حجت‌الاسلام قاسمیان در کنار کعبه نه‌تنها با فضای مقدس این مکان ناسازگار بود، بلکه زخمی تازه بر پیکر رابطه شکننده و تازه‌ترمیم‌شده ایران و عربستان وارد کرد؛ رابطه‌ای که سال‌ها درگیر تنش، بی‌اعتمادی و قطع روابط دیپلماتیک بود و با دشواری در مسیر احیا قرار گرفته است.
پس از حادثه حمله به سفارت عربستان در تهران و آغاز سردترین دوره روابط دو کشور، تلاش‌های گسترده‌ای—به‌ویژه با نقش‌آفرینی دیپلمات‌هایی چون سید عباس عراقچی—برای احیای گفت‌وگو و اعتمادسازی آغاز شد. این مسیر، هرچند کند و دشوار، اما نشانه‌هایی از بازگشت عقلانیت به سیاست منطقه‌ای در خود داشت.
در چنین فضایی، اظهارات تند و نسنجیده نه‌تنها نقشی در پیشبرد اهداف ملی ندارند، بلکه می‌توانند ابزار تخریب روند دیپلماسی و بازگشت به سیاست‌های پرهزینه گذشته باشند. بدتر آن‌که گاهی این سخنان برخاسته از جریانی است که اساساً با تعامل، تنش‌زدایی و گفتگو بیگانه است و بقای خود را در استمرار بحران‌ها می‌بیند—جریانی که به‌جای دلسوزی واقعی، از موضع رقابت سیاسی، هر روز سدی تازه بر سر راه عقلانیت می‌سازد.
این جریان، نه دل‌نگران «عزت ملی» است و نه از سازوکارهای جهانی سیاست درکی دارد. برایش کافی‌ست موجی بسازد و در هیاهوی آن، گفت‌وگو و امید را قربانی کند.
فراتر از تبعات دیپلماتیک، توهین‌های تلویحی در این سخنان نیز قابل چشم‌پوشی نیست. قیاس بی‌ربط شهرهای مقدس چون مکه و مدینه با مقاصدی نظیر آنتالیا، صرف‌نظر از نادرستی مثال، توهینی به شعور، ایمان و انتخاب‌های مذهبی ملتی است که با وجود فشارها، پای ارزش‌های دینی خود ایستاده‌اند.
واقعیت آن است که قاسمیان نه دغدغه منافع ملی دارد و نه نگران اصلاح گذشته‌هاست. او آگاهانه یا ناآگاهانه، در حال ضربه زدن به روندی است که می‌تواند منافع ملت ایران را در سایه تعامل با همسایگان تأمین کند. رفتار او در راستای منافع کسانی‌ست که خواهان تیره‌ماندن روابط ایران و عربستان‌اند.
در شرایطی که هر کلمه در حوزه دیپلماسی بار سیاسی دارد، باید مراقب بود که صداهای ناهماهنگ و افراطی، اعتمادسازی را با چالش مواجه نکنند. رسانه‌های خارجی نیز با ذوق‌زدگی، چنین سخنانی را برجسته می‌کنند تا ایران را کشوری با سیاست خارجی متشتت و ناتوان در مدیریت درون‌گفتمانی نشان دهند.
امروز، در بزنگاه تحولات منطقه‌ای و جهانی، بیش از هر زمان به عقلانیت سیاسی، انسجام داخلی و هم‌صدایی ملی نیازمندیم. منافع ملی با فریادهای تفرقه‌افکنانه حفظ نمی‌شود؛ بلکه با گفتاری سنجیده، سکوتی مدبرانه و صبری راهبردی می‌توان مسیر تعامل و پیشرفت را هموار کرد.
انتهای پیام/
